Kanatlılar vardı uçmaktı sevdaları. Gün doğumundan batımına kadar arşınlardılar sevdalı toprakları, hiç bulamadıkları yarları arardılar.
Atlılar vardı koşmaktı sevdaları ve severlerdi karanlıkları. Sanki hiç batmazcasına ayın peşinden gittiler sevdalı gök yüzünde aşklarına bakındılar.
Yürekliler vardı cesaretti sevdaları ve aşık olmak için yürüdüler bir umudun peşi sıra. Yaralandılar ve bitkin düştüler; kanayan yüreklerin içinde boğuldular.
Ve biz vardık; ne kanatlı olabildik ne de atlı ve yürekliler kadar da olamadık. Biz vardık ümitlerle dolu bir hayatta ve vaz geçmeyecek umutların aydınlattığı karanlık dünyaarımızda. Biz vardık ki sevdaları kovaladık körlemesine ve her duvara çarpıp yaraladığımızda kendimizi durmak bilmedik. Yorgun argın koştuk diğer sevdalara ve hiç birini yakalayamadık. Çünkü biz ne kanatlı, ne atlı ne de yürekliydik; biz yeni sevdaları yakalayamayacak kadar yorgun ve bitkindik . Biz hiç dinlenmedik. Hep sevmek hep savaşmak istedik.
23 Haziran 2009 Salı, 00:26
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder