Tanrıyla aramda bir sorun varmış gibi yaşıyorum her daim. İlginç bir tecrübe aslına bakarsanız. O yapıyor ben bozuyorum; o veriyor ben yok ediyorum. Sonra yine üzülmek için uzun geceler ve dibsiz şarap kuyuları oluyor. Uzanıyorum dere kenarına. Kurbağalar yine sarhoş. Ay ince ince sızıyor poyrazın bile dağıtamadığı bulutların arasından. Adeta utangaç bir kız çocuğu gibi. Yanakları bile kızarmış. Yeni doğuyor henüz yükselememiş.
Sonra dere kenarında akan şırıltılı su var ya böyle içimden geçiyor. İçimdeki tüm herşeyi alsın götürsün derken beni daha çok karışıyor. İçim çamur oluyor adeta; aynı bir bahar günü gar durağında gözlerine baktığım gibi. Yine karışmıştım ama ses etmemiştim. Sonunda da bir daha toplayamadım.
Tanrıyla aramda kötü bir mesele yok aslına bakarsanız ben sadece fazla alınganım o fazla megoloman. O yüzden üstüne gitmiyorum ve yokmuş gibi davranıyorum. İkimiz için de en iyisi bu olacak diyorum her gece. Alınmıyordur umarım. Bazen onun için bir kadeh daha içiyorum. Unutmak değil de; dere kenarında yattığım gece gibi. Sen gelene kadar yalnızlık hani fena da değildi.
Bir kez daha gitmeyi deneyeceğim. Sonra döner miyim bilmiyorum. Ancak her şey sen gelene kadar güzeldi. Sen geldikten sonra muhteşem oldu. Şimdi sen yokken nasıl iyi olmasını beklersin? Adaletsizlikten öte haksızlık değil mi? Mükemmel bir dünyada kalburüstü yaşamak; mahvolmuş hayatlar içinde harikuladeyi oynamaktan..
Sıkıldım demiyorum; ancak yine de çok eğlendiğim söylenemez. Son kez ama ilk defa ciddi gidiyorum. Döner miyim bilmiyorum. Döndüğümde ben olur muyum hiç bilmiyorum.
Eğer ki o dere kurumaz ve kurbağalar sarhoş gezmeye devam ederse uğrarım bir ara. Uzanırım gökyüzüne karşı, ay ışığını süzerim. Ama eylülün sonu gibi olsun.Eylülde daha iyidir oralar. Gelmesen de olur ben senin yerine de yıkanırım.
Sonra son bir kez daha derin bir nefes alıp bulanırım. Hani seni ilk gördüğümde gözlerinde olduğu gibi. Sen gelene kadar her şey güzeldi. Sonra mükemmel oldu. Şimdi paramparça.
Emin Emre ÇAKIR
Nisan '12 / 1
03.04 / 19.30
